Met een frisse slok Wcup Energy Drink spoel ik snel een aantal stoffige happen zand weg. Ik schakel naar mijn grootste verzet en merk dat deze voor vandaag niet groot genoeg is. In een vliegensvlugge afdaling schiet ik de bocht uit door een aantal verraderlijk losliggende kiezelstenen, maar door mijn nog scherpe reactievermogen houd ik de boel heel. Weer terug op het parcours veeg ik nog wat stof van mijn Garmin en lees ik een gemiddelde snelheid van 30 kilometer per uur af, en dit na 30 minuten koers. Welkom op het race circuit van Arnsberg!
De Arnsberger MTB Marathon is een gezellige, kleinschalige marathon in het Sauerland. Dit jaar is deze tevens de 3e manche van de Nederlandse Sforz Marathoncup, waar ik zelf ook aan mee doe. Het eerste moment voor mij om punten te pakken, dus de gashendel gaat helemaal open vandaag. Het parcours bestaat uit 3 snelle rondes van 32 kilometer, met 666 hoogtemeters. Het zijn veelal brede Schotterwegen, dus technisch wordt het niet. Maar de vele hoogtemeters en hoge snelheden beloven genoeg actie.
Ik fiets wat later dan normaal naar de start toe, en zie dat iedereen in het eerste startvak al klaar staat. Achter aansluiten is vandaag geen optie en gelukkig weet ik aan de zijkant, achter de oranje Rapiro kanonnen, nog een plekje te bemachtigen. Een beetje brutaal, maar geheel in traditie van de teambaas.
Na een geneutraliseerde start is het Mathias Frohn (team Firebike) die zijn teamnaam eer aan doet en iedereen voorbij vlamt. Hij rijdt zo hard het eerste geasfalteerde klimmetje op dat hij al snel 100 meter voor ligt op het peloton. Waarom? Wil hij als eerste het brede bospad indraaien? Of wordt er gewoon niet doorgefietst? Naar mijn mening dat laatste! Dus ook ik besluit voorbij de kop van het peloton te rijden, richting het wiel van Mathias. Het kan nooit kwaad om vooraan te zitten in de eerste bochten, toch? Daarnaast rijd ik mezelf mooi even in de kijker, #sponsormomentje. Nu nog hopen dat die fotograaf waar ik net voorbij vloog het wel vastgelegd heeft! Maar helaas, er is tot op de dag van vandaag geen beeldmateriaal gevonden.
Heel lang duurt het niet voordat ik ‘teruggepakt’ ben. Maar de eerste bocht reed ik helemaal alleen door. Met een hartslag van 189 slagen per minuut, dat dan weer wel. Weer terug in het peloton is het erg onrustig. Door een massastart van alle afstanden samen (35, 65 en 95 kilometer) ligt het tempo erg hoog. Ik laat me echter niet nog eens gek maken en pak mijn eigen tempo. Al vrij snel kom ik in een groepje met een aantal bekenden, renners waarvan ik weet dat ze ongeveer hetzelfde tempo als ik rijden. Dit groepje blijft dan ook de gehele eerste ronde bij elkaar. In de tweede ronde ga ik tijdens de langste klim van het parcours op kop rijden en gooi het tempo omhoog. Ik hoor het achter mij kraken. Boven aangekomen zie ik dat alleen Nico Beldman in mijn wiel is gebleven en dat we een klein gaatje hebben geslagen. Een mooi moment om met z’n tweeën op pad te gaan en de concurrentie achter ons te laten. We rijden een tijdje samen, wat prima lijkt te gaan. Maar helaas rijdt Nico net voor het einde van de tweede ronde lek. Hierdoor ga ik alleen de derde en laatste ronde in. Niet heel fijn om de laatste ronde alleen te moeten rijden, want ik voel mijn benen al zwaarder worden. Met het ingaan van de laatste ronde heb ik ook een verse bidon water van mijn vader (soigneur in opleiding) gekregen, die mij ook weet te vertellen dat ik op plek 8 rijd!
Op de eerstvolgende lange brede klim, waar je goed kan zien wie er in de buurt rijden, is er voor en achter mij niemand te bekennen. Dit geeft wat rust. Veel spannends gebeurt er in de laatste ronde niet. Ik probeer een constant tempo te rijden en ik haal een paar achterblijvers in. Uiteindelijk haal ik ook de nummer 7 in. Dat geeft me weer wat extra energie. De laatste 10 kilometer gaat het klimmen erg zwaar, het beste is er nu écht wel af. Hierdoor begin ik steeds vaker achterom te kijken. Op één van de laatste lange klimmen zie ik 2 renners vanachter komen, maar dat lijkt geen probleem te gaan worden. Zelfs op de allerlaatste en enorm steile klim (meer dan 20%, de muur van Arnsberg noem ik hem) zit er nog een behoorlijk gat tussen ons. Ik rijd moeizaam over de top en duik de afdaling in. Ik blijf achterom kijken omdat ik het toch niet helemaal vertrouw, maar er is niemand te zien.
Wanneer ik op de splitsing aankom die mij naar de finish leid hoor ik achter me ineens wat gerommel. Het is Mike van de Wouw, die een abonnement heeft op het podium bij de 50 plussers. Wat kan die Mike nog fietsen zeg! In zijn wiel zit Arjen Feenstra, die volgens mij al jaren hard rijdt in marathonwedstrijden. We stormen met z’n drieën verder naar beneden richting het sportpark, waar de finish is. Ik weet van vorige jaar dat er hierna een aantal smalle paden volgen, dus in de laatste meters van de afdaling zorg ik dat ik op kop zit. We slaan rechtsaf een smal bruggetje over en rijden vanaf nu tussen de dranghekken.
In de voorlaatste bocht komt Arjen hard voorbij en neemt de kop over. Ik probeer op het rechte stuk voor de finish nog met hem de sprint aan te gaan, maar het lukt me niet om hem nog in te halen. Gelukkig houd ik Mike wel achter me. Hiermee finish ik als 8e overall en als 4e in de 30+ categorie. Dit is de beste uitslag die ik in mijn nog prille marathoncarrière gereden heb! Dus ondanks de verloren sprint ben ik toch erg tevreden. Daarnaast ook erg lekker voor het vertrouwen, want aankomende zondag staat mijn volgende marathon alweer op het programma. Dan rijd ik de Canyon Rhein Hunsrück MTB Marathon in Rhens.
De volledige uitslag van de Arnberger Marathon is hier terug te vinden.
