In de verte doemt het fameuze fel groene tenue op. Het is maar een glimp, maar het fel groene werkt bij mij als een rode lap op een stier. Op de lange beklimming richting de Nijmeegsebaan pers ik er alles uit om in het wiel te blijven van een kleine, explosieve Stipbike coureur. We slaan linksaf het bos van Dekkerswald in, waar we nog eens flink aanzetten. Het gat naar de groep voor ons slinkt in rap tempo en wanneer ik er nog een laatste snok aan geef zit ik eindelijk bij hem.
Voor wie het nog niet door had, het fel groene tenue behoort toe aan mijn trainingsmaat en marathon-mentor Juul van Loon. Nog geen enkele keer is het mij gelukt hem te volgen, maar wetende dat hij een rustige start gepland heeft – en mijn conditie nog wat aangescherpt is ten opzichte van vorig jaar – zou dit wel eens de kans kunnen zijn om te kijken hoe lang ik in zijn wiel kan blijven plakken. Als ik in het bos van Dekkerswald de aansluiting weet te vinden geeft me dat – ondanks het gebrek aan zuurstof – een flinke moraal boost! Helemaal wanneer ik zie dat er nog meer hardrijders in deze groep zitten.
Zonder al te veel na te denken over hoe dit avontuur gaat aflopen probeer ik zoveel mogelijk van het moment te genieten. Ik rijd hier een stuk harder dan ik ooit heb gedaan en dat doet me goed! Helaas blijft het tempo akelig hoog en krijg ik geen tijd om te herstellen van de zojuist geleverde inspanning. Ik voel de bui al hangen maar probeer positief te blijven. Wellicht dat het tempo zometeen zakt..
Tien minuten later, op de Looien Piep (het steile klimmetje achter het Afrika museum), moet ik zo’n beetje alle alarmsignalen negeren om te volgen. Oei, deze deed écht pijn! Ik krijg een krappe tien seconden om te herstellen voordat het volgende klimmetje begint. Hier laat ik voor het eerst een gaatje vallen. Ik zit volledig in het rood maar doe nog een laatste poging het gat te dichten (wetende dat dit voorlopig het laatste klimmetje is). We maken een klein lusje en komen via een singletrack op een breed zandpad waar Juul gebaart dat ik in zijn wiel moet kruipen. Dit is hét moment, als ik nu volhoud overleef ik het nog wel even. Ondanks dat hij mij de tijd geeft om aan te pikken lukt het me niet…de tank is even leeg.
Ik hang nog een poosje aan het elastiek, maar bij het ingaan van het Grundig bos ben ik definitief gelost. Op afstand volg ik nog een poosje, maar op het karrespoor tussen de weilanden zijn ze voorgoed verdwenen. Hier word ik opgepikt door het groepje – de Laat, Govaarts en Feenstra – wat inmiddels al vaker gebeurt is. In het wiel van de Laat weet ik verrassend goed te herstellen en we rijden zo’n anderhalve ronde samen.
In de derde ronde versnelt Govaarts op het laatste steile klimmetje in het bos bij Dekkerswald. Ik kan helaas niet meer volgen. De eenzame laatste kilometers maken het mentaal nog een tikkie zwaarder, maar gelukkig weet ik mijn positie te behouden en kom ik als 28e over de finish. Nog steeds een uitslag waar ik tevreden mee kan zijn gezien de manier waarop ik deze wedstrijd ingevlogen ben!
Tijdens de prijsuitreiking van de Hel van Groesbeek 2019 werden ook de prijzen verdeeld van de SforZ Marathoncup 2018, waar ik op de tweede plek in het algemeen klassement ben geëindigd. #moraalmomentje
Gegevens rit: 105KM | 1600HM | 04:28:33 | 23,5 km/h | 170 bpm/avg | 185 bpm max
