Ik had er nog niet eerder van gehoord, maar de voorbije januari-maand kwam ‘Blue Monday’ bij mij onder de aandacht. Blue Monday staat voor de meest deprimerende dag van het jaar. Op deze dag voelen wij ons jaarlijks massaal diep treurig.
Waarom? Omdat op deze maandag alles samenvalt wat ons blijkbaar ongelukkig maakt. We moeten na een gezellig weekend wéér gaan werken, we weten inmiddels definitief dat van de rondom de jaarwisseling gemaakte goede voornemens opnieuw niets terecht komt, de zon laat zich nog niet of nauwelijks zien, het is vroeg donker en de vakantietijd is ver weg. De grens van wat een normaal mens kan verdragen wordt kortom maximaal op de proef gesteld…
Ik schrijf voorgaande alinea op met een lach. Toen mij Bleu Monday ter ore kwam, op betreffende maandag, was ik lekker aan de slag in de nieuwe fietsenzaak van mijn man Johan en mij. Eerder op de dag had ik met mijn mountainbike een uur heerlijk door de Udense bossen gefietst en vastgesteld dat mijn streven twee keer per week te trainen, zonder problemen wordt gehaald. Kortom, van een maandagdip was al geen sprake, laat staan van een maandagdip in het kwadraat, zoals dat op Blue Monday hoort te zijn.
Nee, het enige dat op die dag als verlangen door mijn hoofd speelde, was de mountainbike weer wat vaker in te wisselen voor de racefiets. Voor het maken van mooie lange tochten. Ik voel het hongerige gevoel om kilometers te maken, zei ik in gesprek met een vrouwelijke klant, die haar racefiets bij ons in de zaak weer helemaal tip-top in orde liet maken. Annelies, zo heet de klant waarop ik doel, had namelijk hetzelfde gevoel: niks Blue Monday, maar met het voorjaar in aantocht fris en vrolijk de racefiets op.
Kletsend met elkaar haal je dan leuke wielerervaringen op. En, om dan toch een beetje in Blue Monday-sferen te komen, ook minder leuke anekdotes. Hoewel, achteraf bekeken (en besproken) kun je er om lachen. Op het moment zelf een stuk minder. Toen we het over ‘honger naar kilometers maken’ hadden, pakte Annelies het woord honger ook in letterlijke betekenis op. Afgelopen jaar had ze een aantal keren te maken gehad met het wielerfenomeen hongerklop.
Over hongerkloppen hoef je me niets te vertellen. Het is mij óók tijdens mijn professionele carrière een aantal keren overkomen. De vrees van iedere wielrenner. Het bloedsuikergehalte is dan zo laag, dat je de pedalen nauwelijks nog rond krijgt. In wielertermen: je komt de man met de hamer tegen. Ik herinner me nog een trainingskamp. Mijn hele suikervoorraad was op. Met een overdosis aan snickers werd ik weer op krachten gebracht. Zo’n snickerdieet is best lekker, maar ik besloot toen toch om beter naar de voedingsadviezen te luisteren.
Immers, wie de juiste voedingsadviezen volgt, hoeft niet voor een hongerklop te vrezen. Samengevat kunnen alle adviezen klinken als: eet op tijd! Dat betekent vooraf, tijdens én na een tocht. Vooraf kunnen dat bijvoorbeeld een bord met muesli of een boterham met vlees zijn, samen met een glas jus d’orange. In ieder geval veel koolhydraten en eiwitten.
Tijdens de tocht is het verstandig met regelmaat kleine hoeveelheden te nuttigen. Denk hierbij aan koolhydraatrijke repen en gels met suiker. Vergeet ook niet te drinken. Verkrijgbaar zijn diverse goede dorstlessers en energiedranken. Voor diegene die tijdens een inspanning makkelijk kan eten, zijn ook de gewone krentebollen en bananen prima geschikt. Na afloop is het zaak om de energievoorraad meteen goed aan te vullen. Neem ook nu voedsel met veel eiwitten en suikers, waaronder joghurt en, voor de lekkerbekken, chocolade-producten. Om gelijktijdig de vochtbalans op niveau te brengen, is voeding in vloeibare vorm aan te bevelen. Zeker over een paar maanden bij warm(er) weer. Het komt het herstel enorm ten goede!
Met andere woorden, beste hongerige kilometervreters, eet! Dat voorkomt de gevreesde hongerklop en staat garant voor ook in 2018 wéér uitdagende tochten over onze mooie wegen.
Veel fietsplezier!
Met sportieve groeten,
Daphny van den Brand
