Op 22 april jongstleden stond Ollands Ruigste op de agenda. Wetende dat er in deze ‘toertocht’ (met tijdmeting) gekoerst gaat worden, positioneer ik mezelf in de eerste honderd meter na de start helemaal voorin. Het tempo ligt hoog, niet anders dan ik gewend ben tijdens de marathon wedstrijden. Om mij heen zitten mannen als Mark Baudoin, Corne van Oorschot, Leon van der Heijden en Raoul Liebregts. Mannen die niet vies zijn van een paar uurtjes koersen.
Vlak voor de eerste, en meteen laatste heuvel van deze dag, een vuilnisbelt, rijd ik mezelf op kop. Ik geef er een flinke snok aan en trek trek de boel op een lang lint. Boven aangekomen besef ik me dat ik rustig aan moet doen, ondanks het feit dat ik me erg sterk voel. Het is nog 65 kilometer tot aan de meet, met voornamelijk brede zandpaden, slootkanten en wat single tracks door de bossen. Geen terrein voor een berggeit.
Ik neem me voor om op de lange rechte stukken wat verder terug te zakken, zodat ik lekker uit de wind zit, en op de single tracks in de bossen op kop te zitten. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben meerdere malen te laat met naar voren rijden en ga daardoor vaak als laatste of ene laatste het bos in, waardoor ik na iedere bocht aan het elastiek hang. Zonde van de energie die gemoeid gaat met de sprintjes om weer aan te kunnen sluiten. Gelukkig zijn de benen sterk en lukt het me om er bij te blijven. Even later zit ik dan toch in de kopgroep van 8 man.
Uit betrouwbare bron (een niet nader te noemen mecanicien van cycleXperience) weet ik dat de snelle jongens tijdens deze ‘toertocht’ verzorging hebben! Dus heb ik dat zelf dan ook maar geregeld! Ik krijg op kilometer 45 en 52 een bidon aangereikt met daar aan vast geplakt wat WCUP energie gelletjes. Net als in een echte koers.
Na 65 km voert één van de ‘van Oorschot mannen’, op een breed zandpad met traktorsporen en tegenwind, het tempo flink op. Hij slaat een gat van zo’n 50 meter. Een tweede man sluit zich bij hem aan. Ik probeer mee te gaan, maar helaas lukt het mij niet om de aansluiting te vinden. Mijn benen zitten nog vol met melkzuur van het vervelende zandpad waar we net overheen zijn gereden. Even later, na een beetje hersteld, probeer ik het nog eens maar wederom zonder succes. Wanneer we de bossen in gaan, waar we wat hinder ondervinden van de korte afstandsrijders, ontstaan er nog wat gaten en blijf ik uiteindelijk met twee man uit de eerdere kopgroep over.
In het laatste stuk kom ik nog even alleen te zitten maar het duurt niet lang voordat we weer herenigd zijn. Op het brede zandpad richting de finish rijd ik op kop en zet de sprint aan. Ik weet de andere twee achter me te houden en finish als 6e, 4 minuten achter de winnaar Leon van der Heijden. Deze koerstraining op het vlakke was erg goed om aan mijn snelheid te werken. Heel anders dan een marathon met veel hoogtemeters. Ik ben vandaag zelfs nog wat dieper gegaan en heb meer afgezien dan tijdens de Hel van Groesbeek. Dat zegt genoeg! Gelukkig mag ik volgende week weer de heuvels in tijdens de Roc d’Ardenne.
Extra info:
Ollands Ruigste is een prima georganiseerde MTB-tocht van voormalig prof wielerenner Gerrie van Gerwen. De start was dit jaar in Sint-Oedenrode, vlakbij Olland. Er zijn 3 afstanden, wetende 40,60 en 100 kilometer bestaande uit single tracks, bredere zandpaden en een enkele heuvel. Op de 100 kilometer is er een tijdmeting.
De volledige uitslag is hier terug te vinden.
