“Dai dai! Dai dai!” – galmt er over de Via dei Mulini, een Italiaans straatje in het dorpje Casola Valenio dat kwa hellingshoek erg overeenkomt met de Oude Holleweg. Gelukkig staan er een aantal druktemakers aan de kant die mij met hun enthousiasme al snel uit het zadel weten te krijgen. Hoe harder ik ga fietsen, hoe harder zij gaan schreeuwen. Zoals de meeste Italianen vinden deze sensatiemakers een beetje show wel mooi en ik laat me volledig meeslepen in het toneelstuk. Verzuurt tot achter de oren steek ik het marktplein over en voel ik mij gezegend als het voor een paar kilometer over asfalt naar beneden loopt. Een mooi voorbeeld van hoe het er deze week aan toe gaat; extreem afzien op een bruut parcours en maximaal genieten van al het spektakel eromheen.
Etappe 3 (60km/1800hm)
In tegenstelling tot de eerste twee dagen – die voorspoedig verliepen met een 14e en 12e plek overall – gaat het vandaag wat moeizamer. Na een geneutraliseerde start worden we losgelaten onderaan de Sasso Letroso. Op deze 3 kilometer lange startklim – met stijgingspercentages tussen de 10% tot 20% – ontplof ik al snel onder het brandende zonnetje. Mijn Italiaanse klimbenen zijn verdwenen en wanneer ik een flink stuk weiland kort maai door op mijn snufferd te gaan tijdens een gladde afdaling zakt de moraal even in mijn volgelopen modderschoenen. (Door de hevige regen eerder deze week liggen er nog flinke plassen). Ik verlies flink wat plaatsen en finish uiteindelijk op plek 20.
Mijn twee Nederlandse concurrenten; Gijs Derksen en Patrick Jansen, komen de dag beter door en zetten mij op achterstand in het algemeen klassement. Na deze mentaal-en-fysiek teleurstellende dag zie ik op tegen morgen, wanneer de koninginnenrit verreden wordt. Wijze woorden van ervaringsdeskundigen Juul en Bart – met wie ik deze week als een stel zigeuners op een parkeerplaats in het park van Riolo di Terme vertoef – stellen mij gerust: “Met nog maar weinig meerdaagse wedstrijden in benen is het niet gek dat er een mindere dag tussen zit, met al die duurtrainingen van jou trek je je er morgen wel weer doorheen.”
Net na de binnenkomst van etappe 3, alle drie behoorlijk na de klote. Bart (rechts) in de blauwe trui voor “beste buitenlander”. Later verruild hij deze weer voor de oranje leiderstrui. (Foto Gerrie Dijkink)
Etappe 4 (85km/2800hm)
Net als de afgelopen drie dagen ploeteren we de vierde dag ( koninginnenrit) in een snik heet zonnetje de eerste beklimming op. Ik begin wat voorzichtig maar merk al snel dat het een stuk beter gaat dan gisteren. Vooralsnog lijken de wijze worden van Juul en Bart te kloppen. Omhoog rijd ik eenvoudig weg bij mijn concurrenten wat een flinke moraalboost opleverd. Maar wanneer Derksen en Jansen – samen met twee technische Italianen – in de afdaling weer inlopen besef ik dat ik niet te vroeg moet juichen. Tot halfweg koers blijft dit het scenario; omhoog kan ik ze lossen, naar beneden word ik ingelopen. In de tweede helft veranderd het koersverloop compleet. Door oneindig lange trails (moeilijkheidsgraad ‘Ardennen 2.0’) word ik volledig uit mijn comfortzone gehaald.
Het gaat gedurende lange tijd op en af over een rotsachtige bergkam. Ik maak een aantal foutjes en kom met de schrik vrij wanneer ik net iets te dicht langs een afgrond rijd. Uit pure noodzaak loop ik een aantal stukken en vraag mij af hoe alle andere 200 deelnemers hier overheen zullen komen. Over eentje hoef ik me in ieder geval geen zorgen te maken. Jansen vliegt mij met een grote grijns voorbij. Ik probeer hem te volgen, maar ben al behoorlijk naar de klote en maak te veel stuurfouten. Het duurt dan ook niet heel lang voordat ik hem kwijt ben.
Het laatste gedeelte van de koers leg ik grotendeels alleen af en finish als 15e, 5 minuten achter Derksen en 7 minuten achter Jansen. Jammer dat mijn technische skills nog niet op het niveau zijn om met deze mannen mee te kunnen, maar al met al ben ik tevreden over hoe ik deze dag ben doorgekomen.
Beeldmateriaal van de extreme trails waar ik het over had kan ik niet vinden. Dit is een archief foto uit een eerder editie van Rally di Romagna, om je een beter beeld te geven van de omgeving.
Etappe 5 (40km/1100hm)
Met een iets overdreven glimmende fiets ( hulde aan de Teflonspray ) en een dikke laag wedstrijdolie op mijn benen voel ik mij helemaal het mannetje aan de start van vijfde etappe. Voor deze finaledag heb ik een ambitieus wedstrijdplan gemaakt waarvoor ik wel wat extra zelfvertrouwen kan gebruiken. Het bruin-glanzende effect van de olie op de mijn benen en een fiets die eruit ziet als nieuw doen wat dat betreft al wonderen. De voorbereidingen zijn getroffen en alles is tot dusver onder controle.
Koersplan
Het belangrijkste doel wordt het veilig stellen van de 14e plek in het algemeen klassement. De Portugees Domingos Ladislau – wie kent m niet – staat maar 1 minuut achter mij en heeft in de derde en vierde etappe respectievelijk vijf en tien minuten sneller gereden dan ik. Dat is er dus een die ik voor moet blijven, wat al lastig genoeg zal zijn. Los daarvan hoop ik Derksen en Jansen wat extra zuur in de benen te fietsen op de drie beklimmingen die vandaag op het menu staan. Ik zou graag nog eens voor deze twee technisch onderlegde mannen over de meet komen.
Om mijn plan tot een succesvol einde te brengen zal ik op de startklim weg moeten rijden om vervolgens voor hen de trials in te duiken. Dan is het zaak geen stuurfoutjes te maken en te bidden dat ze mij niet terugpakken voordat de tweede beklimming begint. Ook op de laatste pittige trail zal ik tot het gaatje moeten gaan de mannen voor te blijven. Als ik tot daar overleef zou ik het afkunnen maken op de laatste beklimming.
Taaie Oostenrijker
Geheel volgens schema kom ik als 10e boven op de startklim en heb ik mijn twee Nederlandse concurrenten gelost. Ik zit zelfs voor de twee locals van team Bike Passion, die op plek 9 en 10 in het klassement staan. Net voor mij rijdt – geloof het of niet- de leider in de 50+ categorie.
Reini Woisetschläger is de naam, een taaie Oostenrijker uit Saalbach die het liefst “uphill bike races” rijdt. In de afdalingen doet Reini het echter wat rustiger aan en is het zaak voor hem te zitten. Dat weet Derksen ook, die zojuist weer is aangesloten en de eerste de beste kans pakt om Reini in te halen. Niet veel later weet ik de Oostenrijker ook te passeren en is de jacht op Derksen geopend. Gelukkig is er nog geen spoor te bekennen van trail guru Jansen, die hopelijk nog even achter Reini vastzit.
Even later op een vlakke asfaltweg richting de tweede beklimming doemt Derksen weer op. Hij schuilt in het wiel van een van de lokale Italianen die Reini zo even ook al wisten te passeren. Ik weet dat het nog maar een uurtje koersen is, en trek de gashendel flink open. Wanneer ik de Italiaan voorbij vlieg pikt Derksen bij mij aan om vervolgens aan het begin van de tweede beklimming weer gelost te worden. Terwijl Derksen iets verder terug lijkt te zakken, komt de Oostenrijkse bergkoning teruggereden alsof het niets is.
Het moment waarop ik heel eventjes het kopwerk van Reini overnam en hem zeg dat hij wederom belachelijk hard omhoog fietst. De man geeft geen kik. (Foto Gerrie Dijkink)
Eenmaal boven neem ik nogmaals over om geen vertraging op te lopen tijdens de downhill. De laatste trail brengt ons naar het dorpje Grappolini en gaat over in een vlak tussenstuk richting Codrignano, waar ik alleen in de wind kom te zitten. Wanneer ik achterom kijk zie ik dat Derksen, Reini en mijn Portugese concurrent elkaar in de afdaling weer gevonden hebben en kop over kop rijden. Zelf Jansen is weer boven water en trekt aan een denkbeeldige fluit van een stoomlocomotief. Enfin, de mannen hebben een treintje gevormd en ik pik aan na de benen even stil gehouden te hebben. Een prima uitgangspositie richting de laatste beklimming.
Demarrage
Even voorbij Codrignano slaan we rechtsaf en begint het met een aantal steile stukken van tegen de 20%, zoals Reini ze het liefst heeft. Er is niemand die hem volgt. Derksen zit in mijn wiel, Jansen en de Portugees lossen vrij snel. Wanneer het boven wat afvlakt plaats ik een demarrage die ook Derksen niet kan beantwoorden. Ik trek in een keer door naar de Oostenrijker waarbij ik tot op de top in het wiel blijf zitten. Er volgt een razend snelle asfaltafdaling die over een bergkam slingert en je een prachtig uitzicht geeft over de omgeving van Riolo. (Mocht je ooit die kant op gaan, zorg dan dat je deze afdaling – “Via Caduti di Toranello” richting Isola – niet mist) . Tot in de laatste kilometer blijf ik in het wiel van Reini zitten die steeds vaker achterom begint te kijken. Net voor het bruggetje bij de camperplaats in Riolo – een van de laatste momenten om in te halen – sla ik toe met een korte explosieve inhaalactie die Reini alleen maar kan beantwoorden met het woordje “scheisse!”.
In de laatste haarspeldbochtjes loop ik nog wat uit en finish als 11e. Een lichte teleurstelling omdat ik net de top 10 gemist heb, maar ik mag niet klagen wanneer ik op de laatste dag mijn beste uitslag rijdt. Daarnaast geeft het ook een erg lekker gevoel om net als de eerste dag weer als 3e Nederlander over de meet te komen: missie geslaagd.
Podium
Ook de prijsuitreiking was een mooi spektakel. Naast de overall winnaars (Bart bij de heren en Elisa Gastaldi bij de dames) werden ook de beste 10 uit iedere leeftijdscategorie gehuldigd. Zo stond ik met mijn 14e plek overall – en 8e plek bij de 30 plussers – onverwacht nog op het podium met o.a. Juul, die een sterke 8e plek in het overall klassement veroverd had.
Op het podium met de tien snelste 30 plussers. Ik had mijn cxp shirtje niet meer bij de hand en moest dus maar in mijn vrijetijdskleding het podium op.
