Nog dertig seconden, al in de pedalen geklikt houd iemand van de organisatie mijn zadel vast zodat ik niet omval. De klok tikt verder af en de zenuwen lopen verder op. Op het startschot vlieg ik het startpodium af en gooi de ketting helemaal naar rechts. Gas erop!
Na een paar honderd meter begint de eerste beklimming, waar ik snel naar mijn tempo zoek. De benen voelen goed maar een hartslag van 187 doet bij mij in het begin toch altijd even pijn. Zelfs na een goede warming-up. In de eerste afdaling, die ik vooraf verkent heb, maak ik wat onnodige fouten omdat ik nog aan het herstellen ben van de startklim. Desondanks vind ik de focus snel terug. Op de tweede beklimming zie ik voor het eerst iemand van achter komen, ik probeer nog wat te versnellen om bij hem weg te blijven. Toch zit hij op de top van de Grafenmatt berg in mijn wiel en in de afdaling word ik er wat zenuwachtig van, omdat ik hem duidelijk ophoud. Beneden haalt hij mij in, ik probeer even aan te pikken maar hij is sterker dan ik. Achteraf blijkt dit de nummer 2 in mijn klassement te zijn. Het is nog maar 800 meter naar de finish, er volgt alleen nog een skibrug van 35% en een skipiste met koeienstront.
Man, wat stond ik onderaan die piste even geparkeerd. Zodra het afvlakt kan ik mijn tempo herpakken en een laatste sprintje naar de finish trekken. Welkom bij de Rothaus Bike Giro
Gegevens rit: 10km | 390hm | 00:29:53 | 179bpm gemiddeld | 6e Masters 1
Moeizaam op gang komen
De tweede etappe is een ronde van bij 60 kilometer rond de Feldberg. Het wordt een dag van enorm veel klimmen. Na de tijdrit van gisteren, wat niet mijn ding is, hoop ik vandaag beter met het parcours uit de voeten te kunnen. De Masters hebben in deze wedstrijd een apart startblok en starten een minuut achter de Elites. Wat ik een erg goed principe vind, want zo start je samen met de mensen waar tegen je racet. Zoals jullie mij kennen sta ik op de eerste rij in mijn startbox en ben ik na de start vrij snel weg, samen met de twee koplopers …haha. Dat was in dit geval vooral te danken aan een paar vervelende bochten aan het begin van het parcours. De eerste kilometers gaan wat vals plat omhoog en over brede schotterpaden dalen we enorm snel af. Wanneer het echte klimwerk begint wordt ik links en rechts ingehaald door renners die zichzelf vandaag nog wel gaan tegenkomen, denk ik zo. Echter kom ik mezelf vandaag ook goed tegen. Door het vele en lange klimwerk krijg ik wat last van de spieren rondom mijn heup. Hierdoor mis ik wat vermogen en moet ik een aantal concurrenten laten gaan. De wedstrijd verloopt verder redelijk oké. Ik probeer mijn heup zo vaak mogelijk te ontlasten door even de spanning eraf te halen. Maar dat is lastig als je de hele tijd aan het klimmen bent. Zo ook de laatste 20 kilometer – die eigenlijk allemaal bergop gaan – blijf ik hiermee stoeien. Het parcours van vandaag is overigens niet heel bijzonder, het meerendeel gaat over bredere paden, maar desalniettemin blijven de vergezichten prachtig.
Gegevens rit: 59km | 2250hm | 03:07:16 | 173bpm gemiddeld | 8e Masters 1
Koninginnenrit
De dag van de koninginnenrit is aangebroken. Vandaag beloofd een stuk mooier te worden dan gisteren, met meer technische paden in plaats van brede schotterpaden. De hoogtepunten van deze etappe zijn met name de paden rond Titisee-Neustadt. Alleen in dit gebied wacht me al zo’n tien kilometer aan fraaie paden. Kortom een etappe die comfortabel begint maar al snel veeleisend wordt. Er wordt hard gekoerst en uit ons peloton ontstaat een kopgroep. Ik zit erbij! Niet lang daarna beginnen we Elite dames in te halen en even later passeren we de dames kopgroep met wereldtoppers als Adelheid Morath, Christina Kollmann, Robyn de Groot en Sabine Spitz.
Het tempo is er bij de dames een beetje uit en Sabine Spitz ziet een mooie kans om bij ons aan te pikken. De andere dames volgen al snel. We rijden een tijdje samen maar tijdens het klimmen dunt de groep wat uit. Ik rijd omhoog in mijn eigen tempo en het lijkt erop dat ik één van de betere klimmers ben. Op het moment dat ik daar echt in begin te geloven hoor ik achter mij “Darf ich mal passieren?”. Ik rijd op kop over een single track en Christina Kollmann vind het blijkbaar niet hard genoeg gaan. Of misschien wil ze hier haar concurrenten testen? Ik besluit al snel om haar niet in de weg te zitten en maak plaats. Uiteraard ga ik wel mee in haar wiel wanneer ik zie dat niemand anders dat doet. Wij zijn met z’n tweeën weg. Even later sluit Adelheid Morath – de gele trui draagster – aan, maar de rest moet passen. Bij de volgende technische afdaling besluit ik de dames voor te laten zodat ze in ieder geval geen last van mij hebben. Ik schat in dat hun downhill skills beter zijn dan die van mij. Bovendien rijden zij voor de dagzege of het eindklassement terwijl het voor mij niet zoveel uitmaakt of ik 6e of 8e bij de masters wordt. Wat ik al verwachtte gebeurd, in het dal moet ik alle zeilen bijzetten om het gaatje te dichten dat zojuist in de afdaling is ontstaan. Dat lukt, maar tijdens de volgende beklimming die wat moeilijker loopt door veel boomwortels en in de weg liggende rotsen zet Morath een versnelling in die ik niet kan volgen. Ik rijdt nog een poosje met Kollman maar het duurt niet lang voordat zij er ook vandoor is. Ik rijd in mijn eigen tempo verder en haal nog een concurrent, de nummer vijf, in. In één van de laatste afdalingen schiet ik een afslag voorbij waardoor ik moet keren en ik mijn zojuist veroverde vijfde plek weer moeten inleveren. Vandaag was niet mijn beste dag maar ik voel wel dat ik wat sterker begin te worden. Ook lijkt mijn heup het wat beter te doen. Dat geeft hoop voor morgen!
Gegevens rit: 76km |2200 hm | 03:29:26 | 168bpm gemiddeld | 6e Masters 1
Koersen volgens raceplan
De laatste etappe is relatief ontspannen in vergelijking met de andere etappes. Op snelle boswegen kunnen de 60 kilometer en 1600 verticale meters snel worden verreden. Start en finish zijn net als gisteren in Rothaus, bij de gelijknamige Brouwerij. Mijn raceplan voor vandaag is om simpelweg naar de dames kopgroep toe te rijden, erbij te blijven en vervolgens in de finale een versnelling in te zetten. Wat gisteren verkeerd ging, het indelen van de koers, hoop ik met deze tactiek vandaag goed te doen. Ook voor mijn algemeen klassement is dit een prima raceplan. De eerste drie rijden sowieso te hard en de tijdsverschillen met de nummers 4 en 5 zijn ook behoorlijk groot. Als ik een topdag heb kan ik hooguit een vijfde plek in deze etappe veroveren. Maar eerlijk gezegd vind ik het leuker om een dag met de dames te koersen, aangezien ik hier niet voor het algemeen klassement ben gekomen maar vooral om ervaring op te doen.De eerste kilometers verlopen goed tot aan de eerste beklimming. Vlak ervoor gaat het over een smal spoor waardoor de boel stagneert. Hierdoor vallen er vooraan wat gaten die voor mij niet dicht te rijden zijn. Ik merk dat ik nog wat startsnelheid mis – omdat ik 6 weken geen wedstrijden gereden heb – en ik niet van plan ben om mijzelf al zo vroeg in de etappe op te blazen. Stick to the plan! Zeg ik tegen mezelf. Ik rijd mijn eigen tempo omhoog en haal flink wat renners in, maar de aansluiting met de eerste Masters groep is weg. Eenmaal boven zit ik alleen, wat niet echt handig is. Achter mij is niemand te zien, maar gelukkig vang ik voor mij nog een glimp op van 2 elite mannen die ik al vaker ben tegengekomen. Ik weet naar ze toe te rijden en ga lekker in het wiel zitten om even bij te komen en tegelijkertijd de kat uit de boom te kijken.
Niet veel later staat de Belgische renner langs de kant waarmee ik in het startvak nog even heb staan buurten. Hij reed gisteren nagenoeg dezelfde tijd als ik maar is een 40 plusser, dus geen directe concurrent. Ik zie dat hij even stoeit met zijn ketting maar weer snel op zijn fiets springt om met ons mee te rijden. Op een lange asfalt beklimming (2 kilometer aan 7% gemiddeld) is goed te zien wie er allemaal voor ons rijden. Het duurt niet lang voor ik het paarse tenue van de oud wereldkampioene Sabine Spitz zie. Het is zowaar de dames kopgroep waar ik bij wil zitten, en ze rijden op een goede honderd meter voor ons. De Belg die zojuist is aangesloten geeft er een snok aan waardoor de twee elite renners kraken, maar ik geef geen krimp. Helaas duurt deze enthousiaste tempoversnelling niet heel lang en ik besluit om zelf het gat dicht te dichten. Dit zijn beklimmingen die mij goed liggen, dus vol vertrouwen neem ik over. Het gehijg van de Belg verdwijnt al snel naar de achtergrond en de afstand tot de groep voor mij slinkt aanzienlijk. Antiona Daubermann – van Team Deutsche Nationalmannschaft – is de eerste die ik strak voorbij fiets. ‘Erop en erover’ om maar even met een wielerterm te strooien.
Het gaatje naar de groep Spitz weet ik net niet te dichten. Er volgt een vlak stuk met wat bochten en tunnel onder de autoweg door, waar ik even in het rood ga, maar dan is het me eindelijk gelukt. Ik zit erbij! Volgens plan blijf ik lekker in de groep zitten en hou me rustig. Gedurende de rest van de koers dunt de groep langzaam uit en blijven alleen Spitz, Kollmann, Adelheid, een verdwaalde elite man en ik zei de gek over! Wat blijft het toch gaaf om te zien hoe goed deze vrouwen kunnen fietsen! Wat me opvalt is dat ze hun eigen koers rijden en dat deze twee mannen er zich niet te veel mee moeten bemoeien. Zo blijven ze strak bij elkaar in het wiel zitten en mogen wij er tijdens het draaien niet tussenkomen van mevrouw Spitz. Prima, denk ik. Ik voel dat ik nog wat over heb dus ik wacht rustig mijn moment af. Wanneer er een motorrijder met camera naast ons komt rijden, om de koers van de dames in beeld te brengen, besluit ik wat te drinken. Een uitgelezen moment, aangezien we over een breed vlak schotterpad rijden waar je goed vooruit kan kijken. Echter wanneer ik een seconde niet kijk word er voor mij geremd. Ik blijf in het achterwiel van de man voor mij haken en ga met één hand aan mijn stuur vol op m’n bakkes. Goed bezig Robin! Net wanneer de camera loopt! Gelukkig valt de schade mee en weet ik me snel weer terug te knokken. De beelden zijn naar mijn weten niet gebruikt in de wedstrijdsamenvatting. Jammer 😉
De laatste 10 km zijn ingegaan en er komt een erg snelle elite renner van achteren, die ons meteen inhaalt. Ik denk twee seconden na – twee seconden te lang – en trek een sprint in de hoop bij hem te kunnen aanpikken. Ik geef alles en ik ben nog behoorlijk OKÉ kan ik je verzekeren, maar deze man rijd zo hard dat ik het wel kan vergeten. Ondertussen heb ik wel een mooi gaatje om weg te kunnen rijden bij de dames. Mijn geplande finale is begonnen! Ik weet op de vlakke stukken het perfecte tempo te vinden en geef bergop alles wat ik nog in me heb. De laatste kilometers zijn dezelfde als die van gisteren. Het is nu niet ver meer! Nog een tandje erbij dus! Met deze harde eindspurt weet ik 2 minuten voor de dames te finishen. Raceplan perfect uitgevoerd!
Gegevens rit: 63,5km | 1400hm | 02:29:40 | 166bpm gemiddeld | 6e Masters 1
Koersen in het Hochschwartzwald
Wat heb ik genoten van deze laatste etappe, maar ook van de andere dagen hier in het Hochschwartzwald. Het is hier prima georganiseerd en er is veel variatie in etappes. Ook is het heerlijk kamperen in deze mooie omgeving. Deze meerdaagse ga ik zeker nog eens overdoen, alleen dan met een raceplan voor het algemeen klassement.
Alle uitslagen zijn hier te bekijken. Meer informatie over de Rothaus Bike Giro via hun website.
