Kort achter de kopgroep van vijf, zit ik in het laatste wiel van het tweede groepje. We rijden met z’n vijven over een glooiend fietspad dat verhard is en alle schijn heeft ongevaarlijk te zijn. Ik zit te worstelen met een vervelend gelletje dat niet uit mijn achterzak wil komen. En wanneer ik hem eindelijk te pakken heb wordt ik verrast door een scherpe, natte bocht naar rechts! Mijn snelheid ligt te hoog en ik heb te laat ingestuurd. Ik weet mijn gelletje nog onder mijn broekspijp weg te stoppen maar het kwaad is al geschied. Om niet op het asfalt onderuit te gaan laat ik me uit de bocht vliegen voor een “zachte” landing in de berm. Ik ga een keer over de kop maar gelukkig houd ik alles heel. Terwijl ik in het hoge gras mijn bril probeer te vinden verdwijnt mijn groepje uit het zicht en passeren zelfs wat renners die al gelost waren. Ondanks dat ik in lichte paniek verkeer vind ik mijn bril snel terug en besef me dat er na deze bocht een technische afdaling ligt die ik gisteren nog verkend heb. Kan ik ze hier nog terug pakken?
Nadat ik in Montferland de aansluiting met een snelle groep voorin gemist had, wil ik er vandaag wel bijzitten. De eerste kilometers geef ik daarom extra veel gas en bluf hier en daar een beetje door op kop te rijden. Na de eerste twee beklimmingen probeer ik in het wiel van hardrijder Markus Steffens wat uit te rusten. De profs Nissen en Mennen, oud prof Peters, ‘Bartje200’ winnaar Mos en kopgroep debutant van Loon rijden op kop. Stuk voor stuk mannen die veel te rap gaan voor mij. We rijden naar wat renners toe die tussen ons en de kopgroep in zitten. Wanneer we aansluiten en ik achterom kijk, en een groot gat zie, besef ik me dat het gelukt is! Ik zit in groep twee!
Helaas duurt dit feestje niet heel lang. Na 43 minuten koers mis ik de bocht omdat ik met mijn aandacht bij het openmaken van een energie gel ben en niet bij de koers. Ik dacht slim bezig te zijn om nu al wat koolhydraten naar binnen te werken, maar blijkbaar was dit het verkeerde moment. Door deze beginnersfout beland ik in de berm en verlies mijn toppositie waar ik zo hard voor gevochten heb. Gelukkig is het nog vroeg in de race en volgt er een afdaling die ik goed verkend heb. Hier pak al vlug een renner terug die mij net voorbij gereden is, maar aangezien zijn ernstige gebrek aan techniek is dit niet iemand met wie ik verder wil rijden. Toen ik zojuist nog in de berm lag zag ik dat de oude taaie Duitser Günther Reitz voorbij kwam. Er gaan veel verhalen over Günther, die er allemaal op neer komen dat deze 50 plusser nog steeds ontzettend hard kan rijden. Vorig jaar zat hij nog regelmatig voor mij maar vandaag zou hij de ideale kameraad zijn om mee te koersen. Mijn plek in de tweede groep kan ik vergeten maar een top 10 uitslag is nog zeker mogelijk. Ik moet dan wel aanpikken bij Günther!
Een goed half uur verder, op de steile klim naar Rohren, lukt het me eindelijk! Ik kan aansluiten bij Günther en een andere Duitser genaamd René Hoff. Boven hoor ik van de vriendin van Daniël, die beide mooie plaatjes aan het schieten zijn, dat ik op plek 13 rijd. Als Günther dreigt de scherpe haarspeldbocht naar links te missen maak ik van de situatie gebruik en haal beide mannen via de binnenbocht in. Hoppa, plek 11 vanaf nu dus!
In het begin van de tweede ronde (er wordt gekoerst over twee rondes van 47 kilometer) komt er een snelle Rapiro renner voorbij die materiaalpech heeft gehad. We proberen alle drie aan te pikken maar Rene Hoff lukt het als enige. Günther en ik blijven samen en hebben het erg zwaar. Ik probeer zo veel mogelijk in zijn wiel te zitten maar daar trapt hij helaas niet in. Geregeld zwaait hij met zijn elleboogje om aan te geven dat ik over moet nemen. Wanneer we bij mijn favoriete technische afdaling komen zorg ik dat ik voorop zit en probeer wat tijd te winnen, dit zodat ik beneden een van mijn verstopte bidons uit de berm kan pakken. Günther is echter niet los te rijden in de afdaling. Ik maak hem duidelijk dat ik een bidon moet wisselen in de hoop dat hij op mij wacht en we de laatste 30 kilometer elkaar nog kunnen helpen. De beste man denkt daar zelf anders over en de cruisecontrol gaat er niet meer af. Ik denk dat hij zelfs nog wat extra over heeft, want het lukt me niet meer om terug te komen. Aan de meet zie ik dat hij zelfs 3 minuten eerder gefinisht is. Wat een taaie zeg!
Na 95 kilometer, 2.500 hoogtemeters, 4 uur en 16 minuten ben ik als 13e over de streep gekomen. Mijn beoogde top 10 notering heb ik niet gehaald, maar de kennismaking met de Duitse legende Günther is zeker net zo mooi. Ik kijk uit naar onze volgende ontmoeting, want een 50 plusser moet ik eigenlijk wel kloppen toch 😉
