Gisteren (8 april), was het dan eindelijk zover; de eerste marathon van het seizoen. En wat voor één! De Hel van Groesbeek vind ik misschien wel de mooiste die er in Nederland te rijden is, het parcours loopt namelijk dwars door mijn favoriete trainingsgebied. Daarnaast is ‘de Hel’ ook een prima test om te kijken hoe je ervoor staat zo vroeg in het seizoen. Ik keek erg uit naar deze wedstrijd ondanks de oplopende zenuwen in de voorafgaande week. Hoe sta ik ervoor? Hoeveel progressie heb ik geboekt sinds vorig jaar? Ga ik mijn doel top 25 (vorige jaar 52e) bereiken? Met alle tijd en energie die ik in het trainen steek wil ik toch wat waarmaken!
Ik sta redelijk vooraan in het startvak, stijlvol in mijn nieuwe cXp kleding gezellig te buurten met wat bekenden. Af en toe kijk ik om me heen om te zien waar mijn concurrenten staan. Mannen als Freddie van der Schoot, Mark Baudoin en Anne van Leeuwen, die vorig jaar 5 tot 10 minuten voor mij zaten, houd ik in de gaten. De start verloopt goed en na stoeiend uit de crossbaan te zijn gekomen beland ik al snel in een mooi groepje met inderdaad Freddie, Mark en Anne, en daarnaast ook Maikel Govaarts (meerdere malen Nederlands Kampioen XC bij de Masters) en Roy Peters. De rest ken ik niet. Ik besluit om in dit groepje te blijven zitten om mooi de kat uit de boom te kijken.
Het duurt niet lang (rond km 15) voordat ik merk dat Freddie vandaag niet de beste benen heeft, en die van mij het prima doen! Dat geeft vertrouwen. Ik blijf nog in het groepje zitten maar rijd mezelf al iets meer naar voren. Een paar minuten later, bovenaan de ‘Looi Piep’ (dat kleine stijle rot ding), staat mijn teammaat Roy van Heeswijk (ook wel bekend als ‘Rocket Roy’) op mij te wachten. Blijkbaar was de Roy snel door zijn brandstof vandaag, maar gelukkig heeft hij altijd nog een reserve tankje. Roy sluit aan in ons groepje en we rijden met een goed tempo richting het Grundig bos, het meest pittige stukje van het parcours. Daar begint er in ons groepje wat te kraken en zie ik dat een gedeelte van mijn concurrentie moet lossen. Roy en ik komen er prima door.
Bij de doorkomst op het start-finish gaat Roy op kop en schakelt een tandje bij. Op dat moment zit Roy Peters nog bij ons (als ik het mij goed herinner). Ik ken hem eigenlijk niet maar weet dat hij vorige jaar top 20 reed. Gedurende de tweede ronde moet ook hij lossen. Roy en ik voeren het tempo iets op omdat de benen nog steeds oké voelen. Vanaf dat moment rijden we met z’n tweeën. In het begin van de derde ronde pikken we Frank Molenaar op die nog een tijdje met ons meerijdt, maar ook hij moet uiteindelijk lossen. Ondertussen hoor ik van mijn vader, die ergens langs de kant klaar staat met verse bidons, dat we op plek 17 en 18 rijden! Voor Roy niets bijzonders maar voor mij boven verwachting! Op de lange rechte stukken zien we een glimp van het groepje dat voor ons rijdt, maar die rijden net te hard om naartoe te rijden. Nu is het zaak om te niet stil te vallen en onze posities te behouden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het begint op te raken!
“Jammer dat er melkzuur in die bidons zit!” roept Roy nog naar mij. En inderdaad, de beentjes schieten nu wel snel vol. Maar wetende dat ik hier top 20 ga rijden geeft genoeg strijdlust om door de pijn heen te bijten. De derde keer in het Grundig bos heb ik moeite om mijn teammaat Roy bij te houden, er ontstaat een gaatje van ik denk 30 a 40 seconden. Ik gooi er nog een Wcup Red Xplosion energie booster in en geef op het lange rechte asfalt stuk naast de Golfbaan nog eens flink gas! Hierdoor kan ik in de laatste kilometers nog wat tijd goed maken en finish uiteindelijk 10 sec achter Roy.
Mijn totale racetijd was 4uur en 52 minuten, goed voor een 20e plek (8e in de categorie 30+) bleek even later. Mijn pa had een klein rekenfoutje gemaakt, maar dat mag de pret niet drukken! De Top 20 staat vol met marathon specialisten, ik ben er trots op dat ik daar tussen sta. Volgend jaar top 15? De marges worden kleiner maar er is nog veel te verbeteren. Ik kijk er nu al naar uit!
