In tegenstelling tot de weersvoorspellingen is het droog en tikt het kwik de 10 graden aan. Tijdens de heenreis leek het nog een zonnige dag te worden, maar een grijs wolkendek heeft inmiddels de toon gezet. Ik werp nog een blik op de weer-app, die regen voorspelt die vooralsnog op zich laat wachten. Wetende dat deze apps er vaak naast zitten nemen bij mij de twijfels toe. Wat trek ik aan? Erbarmelijke omstandigheden verwacht ik niet, maar het weer kan snel omslaan in Sauerland. Wijselijk trek ik mijn windvest aan, als extra buffer tegen de mogelijke kou. Veel vertrouwen heb ik er niet in. Waarschijnlijk ga ik ontzettend zweten in dat ding en heb ik er op de eerste beklimming al spijt van!
Een half uur later vallen de eerste regendruppels uit de lucht en ben ik maar al te blij dat ik mijn windvest aan heb. De lucht trekt langzaam dicht en de temperatuurmeter loopt stevig terug. De typerende – voorheen droge – Duitse schotterpaden veranderen in drassige afdalingen met flinke modderstroken. Al snel zie ik niks meer door mijn bril. Even word ik herinnert aan de BeMC driedaagse van vorig jaar, waar ik op de laatste dag totaal verkleumd uit de wedstrijd moest stappen. Zo erg zal het toch niet worden vandaag?
en maar blijven knipperen om de modderspetters uit de ogen te houden
Ondanks de modder in mijn ogen geniet ik van het parcours dat door een schitterend natuurgebied kronkelt. Er zit genoeg klimwerk in en ook de mooiere paadjes ontbreken vandaag niet.
Wanneer we de hoogste top van de omgeving bereiken, begeven we ons in de mist en krijgt de koers een mysterieus tintje. De wind steekt op en het zicht neemt af. We joekelen over de skipiste van Wildewiese, waar het nog verraderlijk glad is ondanks dat er al een tijdje geen sneeuw meer ligt. Hoewel de temperatuur nog enkele graden zakt weet ik de kou vooralsnog de baas de blijven.
op de Schomberg geldt er vandaag ook code oranje.
Bij de doorkomst in Hagen staat er aan de kant een Duitser te tellen: “siebenunddreißig, achtunddreißig, neununddreißig..” In eerste instantie denk ik wat ver van achter te zitten, maar gelukkig kom al snel tot de conclusie dat hij geen onderscheid maakt tussen de hele, en halve marathonrijders, die vandaag gezamenlijk gestart zijn. Ik ga er vanuit dat ik deze getallen wel door twee mag delen, wat betekent dat ik voor top-20 rijd! Ondertussen is het ook minder gaan regenen en weet mijn lichaam weer wat warmte weet te produceren wanneer ik mij boos maak op een vies (+20%) klimmetje. Sinds lange tijd heb ik het niet meer koud en voel ik alleen nog maar verzuring in mijn bovenbenen. Wat op dat moment voelt als een opluchting!
Niet veel later begint het wederom te regenen, nog heviger dan voorheen. Terwijl ik met mijn ogen dichtgeknepen door de modderstromen naar beneden dender, neemt het gevoel in mijn handen langzaam af. Mijn windvest is niet bestand tegen de hoeveelheid water die vandaag uit de lucht valt, en voelt inmiddels aan als een ijsvest. Doordat mijn lichaam steeds verder uitgeput raakt wordt het lastiger de kou te weerstaan. Ik begin te rillen, heb moeite om mijn remgrepen te pakken en schakelen lukt alleen nog met de onderkant van mijn handpalm. De benen draaien steeds moeilijker en een gelletje pakken is onbegonnen werk. Doordat mijn lichaam begint te blokkeren raak ik regelmatig de controle over mijn fiets kwijt en dat zorgt voor een mentale dip. Wat een veldslag is dit. Moeder natuur laat maar weer eens zien wie de baas is!
In de tweede ronde (wederom op de skipiste in Wildewiese) zit ik er fysiek en mentaal helemaal doorheen. Vlak voordat ik de handdoek in de ring wil gooien, schreeuwt mijn vader vanaf de kant dat ik voor plek 15 rijd. Ik weet de verleiding om op te geven te weerstaan en fiets op karakter verder. Vijf minuten later, totaal verkleumd in een lange afdaling richting Hagen, heeft mijn fysieke gesteldheid een dieptepunt bereikt. Met de motoriek van een bejaarde laat ik mij uitrollen tot beneden in het dorp. Hier maak ik het definitieve besluit om uit de koers te stappen. Die 15e plek kan me gestolen worden.
Natuurlijk had ik graag de finish gehaald en een 15e plek gepakt in deze epische marathon. Na 4 uur op de fiets, met nog maar 10 kilometer (en 600 hoogtemeters) te gaan leek het einde in zicht, maar in deze toestand zou dat laatste lusje voor mij nog een eeuwigheid duren. Laat staan of ik het überhaupt wel gehaald had, want echt veilig was het niet meer. Nee, het was de juiste keuze om te stoppen. Ik heb het onderste uit de kan gehaald en zie het dan ook als een waardevolle hardheidstraining. Wat mij betreft mag de zomer nu wel beginnen.
Gegevens rit: 90km | 2200HM | 04:01:21 | 22,6km/h | 165bpm/avg | 186bmp/max | 3°C avg
