Mijn jaarlijks terugkerende keuzestress steekt ook dit jaar weer de kop op: Duitsland of België? Rhens of Malmedy? Rursee of Francorchamps? De maand juni is de periode waarin twee van mijn favoriete Duitse marathons samenvallen met twee Belgische pareltjes. Aangezien Francorchamps geen koers is maar een toertocht kan ik deze vrij snel wegstrepen, maar de keuze tussen Rhens of Malmedy zet me dit jaar toch even aan het denken. Menig Ardennenfreak verklaart me voor gek wanneer ik wederom voor de Oosterburen kies, maar mijn ambitieuze koersplannen verklaren een hoop. Ik wil voor het eerst echt een gooi doen naar een hoge klassering. Waarom nu? Omdat de benen erg sterk aanvoelen. Ik kom net terug uit het Duitse Altenahr (trainingskamp) en heb een mooie verzameling Strava-bekers mee naar huis genomen. Mijn vorm lijkt dus dik in orde en dat wil ik testen. Waarom in Rhens? Omdat ik mijn kansen daar het hoogst inschat. Malmedy doet dit jaar wederom dienst als BK waardoor het voor mij nog onrealistisch is om voor een hoge klassering -top 10 is het doel- te gaan. Daarnaast is koersen over prachtige wijnhellingen met uitzicht op de ‘Bopparder Hamm’ (de grootste bocht van de Rijn) ook geen straf.
Canyon Hunsrück Marathon
Wanneer Luxemburgs kampioen Nissen, marathonroutinier van Loon en de wat onverzorgde hardrijder Dornbach langzaam uit het zicht verdwijnen, sluit ik aan bij clubgenoot Roy Peters en wk-ganger Geimecke. Tijdens voorgaande edities van de marathon hier in Rhens ontplofte ik telkens op deze loodzware beklimming door het weiland, maar vandaag kom ik de altijd lastige openingsfase goed door. Wat heet, ik zit zowaar in groep twee en er zijn er maar drie man die eerder boven waren. Ik dacht al in vorm te zijn, maar dit overstijgt mijn verwachtingen. Wanneer we het bos indraaien sluiten er nog vier man aan wat een totaal van zeven maakt. Allen lijken we lange tijd aan elkaar gewaagd te zijn. Na 30 kilometer -bovenaan de langste beklimming- schud ik even aan de boom. Hierdoor moeten er een aantal lossen en we blijven met vier man over.
Wanneer je even goed aan de boom hebt geschud.
Verkenning is alles
Na een prachtig gravelstuk langs oneindige wijnhellingen, belanden we op een tractorpad bovenop een plateau. Er wordt hard gereden en de wind komt schuin van voren. Ik zit comfortabel in het wiel, maar bij het naderen van de Weinbergtrail neem ik -geheel volgens het koersplan- de kop weer over. De Weinbergtrail is een technisch paadje dat door de wijnranken heen naar beneden slingert. Beslist een van de hoogtepunten uit de koers. Mijn tactiek om bij het ingaan van de trail op kop te zitten pakt goed uit. Doordat de weg voor mij vrij is kan ik mijn eigen lijnen rijden en word ik niet afgeleid. Ik pak zelfs een kleine voorsprong op de anderen uit mijn groepje. Even denk ik aan een ontsnappingspoging maar ik weet ook dat er straks nog een langer stuk over hetzelfde winderige plateau volgt, en daar wil ik niet alleen zitten. In plaats van een ontsnappingspoging gebruik ik de zojuist gewonnen tijd voor het nuttigen van een gelletje en een paar slokken water.
De slag missen
We hebben zojuist Dornbach ingehaald en rijden op de laatste zware beklimming. Ik zit op kop en rijd virtueel dus op plek drie. Halverwege de klim gaat Geimecke op de pedalen staan, neemt over, en pakt een meter of tien. De Duitser staat bekend als renner met een ietwat onrustige koersindeling, ik blijft daarom steady mijn eigen tempo rijden. Eenmaal boven versnelt Geimecke wederom en word ik onverwacht gepasseerd door wielrenner Wouter Been, die ik de hele koers nog niet heb gezien. Been heeft er blijkbaar een neusje voor, want de topcompetie-renner demarreert precies op het juiste moment. De laatste kilometers zijn namelijk om overheen te joekelen en wanneer hij aansluit bij Geimecke zijn de twee dan ook gevlogen.
Tactisch ging bijna alles goed vandaag, maar misschien had ik op die laatste beklimming toch de alles-of-niets-strategie moeten toepassen om alsnog bij Geimecke te blijven. Wellicht had ik dan nog kunnen strijden voor een podium plek. Maar achteraf is makkelijk praten. Als ik eerlijk ben liep het melkzuur daar al bijna uit mijn oren en was de kans groot dat die strategie mij uiteindelijk veel minder had opgeleverd. Want ik pak hier namelijk een hele vette vijfde plek, mijn beste prestatie ooit! Er ontbraken wel een aantal favorieten aan de start, maar het minimale tijdsverschil met Winnaar Nissen (13 minuten), en mijn ijkpunt van Loon (3 minuten) doet toch sterk vermoeden dat ik de wederom nodige progressie gemaakt heb. Wanneer ik ’s avonds de Strava gegevens nog eens goed analyseer, en alleen maar PR-segmenten zie staan, wordt dat vermoeden nogmaals bevestigd.
MTB am Rursee Marathon
Een week later sta ik aan de start van de “MTB am Rursee” marathon. Na Rhens hoop ik hier wederom hoge ogen te gooien. In tegenstelling tot het ellebogenwerk op de startlijn blijf ik de eerste kilometers lekker in de luwte zitten. Ik deel de startklim goed in en kom met de eerst tien boven. Alles lijkt voorspoedig te verlopen tot dat we na 6 kilometer de verkeerde afdaling invliegen en mijn zojuist nog kansrijke uitgangspositie behoorlijk kansloos lijkt te worden.
Bram Rood vliegt vol ik de ankers en maakt rechtsomkeer. We zitten verkeerd. De stress schiet er meteen goed in omdat ik de kopmannen nergens zie en er vanuit ga dat zij wel goed gereden zijn. (Er zat namelijk al een behoorlijk gat tussen ons). Volgens mij -en enkele renners om mij heen- hadden we een eindje terug omhoog, rechts aan moeten houden. Maar door een aanstormend peloton -die allen beweren geen pijl te hebben gezien- ontstaan er twijfels. Terug omhoog rijden is sowieso geen veilige optie dus we besluiten onderlangs te gaan. Ik weet dat als we rechts aanhouden we parallel aan het parcours rijden en neem het initiatief door op kop te gaan rijden. Zo’n dertig man volgen. Om mij heen hoor ik opmerkingen als; “we moeten toch trainen” en “we kunnen er ook een mooi toertochtje van maken”, wat aangeeft dat menigeen duidelijk niet meer in de race-modus zit. Wat een bizarre openingsfase. Hoe moet dit nu verder?
Wedstrijd of toertocht?
Na 10 minuten rond dwalen vinden we het parcours terug. Nog steeds wordt er terughoudend gereden en lijkt het meer op een toertocht dan op een wedstrijd. Wanneer we het eerste controle punt passeren horen we dat er al een man of twintig voorop liggen. Aj, dat is een tegenvaller. Hoe gaan we dat nog goed maken? Hermann (team Firebike) gooit de ketting naar rechts en lijkt te demarreren met de intentie nog naar de kop van de wedstrijd te kunnen rijden. Met deze enthousiaste versnelling brengt hij de hele groep weer terug in de race modus.
Op de lange beklimming door het bos richting het dorpje Eicherscheid valt de groep uit elkaar. Uiteindelijk kom ik met Bram Rood en Niels Boon te rijden. Na een korte pitstop van de heren bij het eerste verzorgingspunt, is Rood de enige die ik weer terug zie. Na 36 kilometer krijg ik eindelijk informatie over onze positie. Gerben de knecht (mijn soigneur vandaag) zegt dat ik 25ste lig. Aj, dat is dan de tweede tegenvaller van vandaag. Ondanks dat blijven Rood en ik druk op de pedalen houden.
Steady tot het bittere eind
Aan het einde van de eerste ronde (we rijden er twee) zien we af en toe een glimp van Patrick de Laat. Zoals ik hem ken rijdt de Laat een constant straf tempo want het gat lijkt voor lange tijd stand te houden. Op het laatste klimmetje van de eerste ronde (een vieze kuitenbijter) duikt ook de taaie Gunther Reitz op. Hij is behoorlijk aan het zwoegen terwijl Rood en ik snel op hem inlopen. Ik voel me sterk en ga op het laatste stukje naar de top flink op de pedalen staan. Rood moet lossen en Reitz lijkt stil te staan. Wat een heerlijk gevoel is dit. Weer een momentje waaruit blijkt dat ik in vorm ben.
Nu Rood eraf is moet ik doorpakken totdat ik bij de Laat zit, en stort daarom volle bak de afdaling in. Halverwege zit ik bij ‘m. De Laat en ik blijven een tijdje bij elkaar en Rood volgt op een minuut. Deze extreem warme dag eist bij meerdere renners zijn tol, en het lijkt erop dat Patrick de volgende is. Ik had gehoopt nog een tijdje samen te fietsen maar wanneer het tempo wat inzakt (en ik Rood zie naderen) is het tijd om verder te gaan.
Wat er ook gebeurd, altijd gesoigneerd blijven heb ik van mijn mentor geleerd.
Na 82 kilometer telt Gerben de knecht er nog maar 14 voor mij. Ook in de laatste 10 kilometer kan ik mijn tempo vasthouden. Mijn hartslag tikt zo nu en dan nog de 180 aan wat betekent dat ik de race perfect heb ingedeeld. Ik haal nog twee man in kom als 13e over de meet met een tijd van 04:18:44. Een sterk resultaat met een bittere na smaak, want er had uiteraard nog veel meer ingezeten.
De alles beslissende openingsfase
Achteraf druppelen de verhalen over de chaotische start langzaam binnen en blijkt er het volgende gebeurt te zijn: Nadat een groot aantal deelnemers de verkeerde afdaling nam ontstonden er twee groepen. Een groep (23 man) die een kortste weg terug naar het parcours vond (zij staken onbewust af) en een andere groep (+-30man) die parallel aan het parcours terug reed. Beide zochten naar de beste oplossing en zagen elkaar helaas niet staan in het bos. Jammer genoeg zat ik in die laatste groep. Met een achterstand van 9 minuten viel mijn gooi naar een hoge klassering deze keer in duigen. Alleen Peter Hermann kon het gat nog overbruggen en pakte zelfs nog een podiumplaats.
Gelukkig kan ik uit de “officiële uitslag” nog iets positief halen. Ik zie dat Geimecke (mijn concurrent uit Rhens, die vandaag in de eerste groep zat) een tijd van 04:09:33 noteerde en daarmee 8e overall werd. Als ik mijn tijd daarnaast leg weet ik dat mijn doelstelling onder normale omstandigheden niet onrealistisch was. Ook mooi om te zien dat het sterke-benen-gevoel tijdens het trainingskamp in Altenahr klopte en dat ik steeds beter aanvoel in welke conditie mijn lichaam verkeert. Waardevolle kennis die ik goed kan gebruiken in mijn volgende wedstrijdperiode die eind juli begint.
