Toen ik vorige week zondag door gebrek aan race-focus met twee linker handschoenen aan de start stond van een marathon in het Duitse Rhens, had ik mezelf voorgenomen dit niet nogmaals te laten gebeuren. Als marathon rookie met een meerjarenplan om als elite-renner te koersen, kan ik de kantjes er niet vanaf lopen. Vandaag laat ik daarom niets aan het toeval over. Ik haal ruim op tijd mijn startnummer op, neem een kijkje bij de startvakken en maak na mijn warming-up een verkenningsritje over de startlus. Een half uur voor de start zet ik als eerste mijn fiets vooraan in het startvak en maak een ontspannen praatje met een mede cXp rijder. Wanneer Leon van Bon met zijn grote telelens haastig nog wat mooie kiekjes van voren probeert te schieten denk ik maar aan een ding; wordt dit mijn eerste kopstart ooit?
Doelstelling
In het pittoreske Montferland vind dit weekend het Wielerfestival plaats, met als hoogtepunt de MTB marathon op zondag. Deze gaat over twee rondes van 50 kilometer, die samen goed zijn voor 1500 hoogtemeters. Daarnaast is er een startlus van 5 kilometer met smalle bospaden en veel bochten, die eindigt in een carrousel achtig veldparkoers. Na een eerder verricht onderzoek naar mijn concurrenten van vandaag, mag ik tevreden zijn wanneer ik bij de eerste 20 weet te finishen. Alleen ben ik hier niet gekomen om ‘tevreden’ te zijn, ik wil een ‘overwinning’ boeken, en daarmee bedoel ik beter presteren dan ik ooit gedaan heb. Top 15 is de doelstelling!
Kopstart
Ik rijd als een malle door de straten van ‘s-Heerenberg achter een op hol geslagen neutralisatie-auto aan, die – althans zo voelt het – de weg voor mij vrij maakt. Op de eerste asfaltklim blijken er nog wat kleppers achter mij te zitten die een einde maken aan mijn korte maar vermakelijke avontuur voorop. Toch blijf ik redelijk voorin zitten, ergens rond plek 10. Ondanks dat ik de startlus goed verkend heb rijd ik met oogkleppen op achter wat KMC en Giant mannen aan, die al vrij snel een afslag missen. En ik dus ook. Heel erg stom, want als ik opgelet had, had ik hier zomaar het kopwerk opnieuw over kunnen nemen! Echter fiets ik nu ergens op plek 25? 30? Ik weet het niet. De gecontroleerde start is verandert in een chaotische koers, waarin iedereen zich naar voren wil rijden. Ik probeer niet te veel plekken te verliezen, wat volgens mij aardig lukt.
Temporiseren
De volgende kilometers blijft het erg onrustig en heb ik geen idee op welke positie ik rijd. Wat ik wel weet is dat mijn hart al een tijd met 185 slagen per minuut klopt en het dus tijd wordt om te temporiseren. Er ontstaat een groepje met o.a. Freddie van der Schoot, Roy Peters, Sem Huitema en Marcel Boudewijns. Mannen die ik al vaker in de koers ben tegengekomen. We rijden een tijdje samen op en het tempo ligt er hoog. Bij het ingaan van de tweede ronde zijn er enkelen afgehaakt en hebben we Frank Molenaar en Mart Muskens opgepikt, beide zijn blijkbaar iets te enthousiast gestart. Een mooie aanwinst voor ons groepje, want deze mannen kunnen hard fietsen! Bij het passeren van het tweede bevoorradingspunt – ik fiets op kop – hoor ik van mijn vader dat ik op plek 20 rijd. Ik schut een paar keer flink aan de boom met de bedoeling ons groepje kleiner te maken en tevens wat concurrenten kwijt te raken. Dit lukt enigszins. Alleen is er niemand die aanpikt, en om alleen op pad te gaan is het nog te vroeg. Dus ik laat me terug zakken. Vervolgens zakt het tempo in de groep omdat niemand echt hard wil fietsen. Even later pikken we de twee Tukkers Nico Beldman en Maarten Janssen op, die verkeerd gereden zijn. Oud marathon kampioen Janssen gaat op kop rijden en zorgt ervoor dat er een aantal renners moeten lossen. Uiteindelijk is de tank van Janssen ook leeg en blijven we met 5 renners over, die rijden voor plek 16 t/m 21.
Finale
Veldrijder Muskens is de eerste die ten aanval gaat, Molenaar antwoord en ik volg. We komen op een lang breed gravelpad met een stevig briesje, wat niet in mijn voordeel is. Ik krijg het gaatje met Molenaar net niet dichtgereden en laat de laatste meters aan Beldman over. Muskens krijgen we niet meer te pakken. Tot in de laatste kilometer blijven we samen, maar op de slotklim demarreert Molenaar. Beldman laat bewust een gaatje vallen – het zijn oud teamgenoten – en ik heb het nakijken. Even kom ik nog in de buurt, maar helaas moet ik vandaag in Molenaar mijn meerdere erkennen. Als 18e kom ik over de meet, dik tevreden maar geen ‘overwinning’ waarop ik had gehoopt. Ik heb een goede wedstrijd gereden, al heb ik mijn twijfels over de start. Had ik daar toch iets meer uit moeten halen? Had ik net wat meer gas moeten geven om de aansluiting verder voorin te vinden? Mijn gevoel zegt van wel, maar daar heb ik nu niets meer aan. Ik heb vandaag zonder risico’s gereden wat prima heeft uitgepakt. Maar als ik meer wil moet ik ook meer risico durfen nemen, zo simpel is het. Misschien moet ik dat over twee weken tijdens de MTB marathon am Rursee dan maar moet doen? We gaan het zien!
De volledige uitslag is hier terug te vinden.
