Het piept en het kraakt wanneer we het steilste gedeelte van de startklim voor de derde keer op ploeteren. We zitten in een groep van vijf man en rijden al bijna twee rondes samen. Het tempo ligt hoog, maar dat is vanzelfsprekend wanneer je mannen als Patrick de Laat en Arjen Feenstra bij je hebt. Ze rijden meestal een niveau hoger dan ik, maar vandaag heb ik besloten zelf ook een niveau hoger te rijden dan normaal. Het gaat goed, tenminste… tot 10 meter hiervoor. Het straffe klimtempo houdt niet op en dat ik iets te veel boven mijn grens gereden heb is goed te merken. Maar ik ben er nog niet af! En er is nog hoop, want als ik de komende kilometers in deze groep weet te overleven volgt een gedeelte dat beter loopt en waar ik wat kan herstellen.
Voorbereiding deluxe
Op een camping, direct gelegen naast het parcours, bereid ik me al een aantal dagen voor op de ‘Rund um Zierenberg’ Bike-Marathon. Het is een kleinschalige marathonwedstrijd die sinds vorig jaar deel uitmaakt van de ‘Nutrixxion Marathon Throphy’. Dit jaar is het voor het eerst ook een manche uit de Nederlandse ‘Sforzcup’, wat resulteert in een sterker startveld dan voorgaande jaren. Ik ben wat eerder in Zierenberg aangekomen dat gepland. Maar het is mooi weer en gezien het feit dat ik hier een top-10 uitslag wil rijden niet verkeerd om de route eens uitgebreid te verkennen. De marathonafstand gaat over een lus van 28 kilometer met 700 hoogtemeters die 3 keer moet worden afgelegd. Ik heb in overleg met de trainer besloten dat donderdag mijn laatste trainingsdag wordt. Ik fiets het parcours 1x en pak flink wat beklimmingen op kracht, dus lage omwentelingen. Hiermee krijg ik weer wat spanning op de benen na 4 dagen weinig gedaan te hebben, herstellen van ‘Rothaus Bike Giro’. Op vrijdag doe ik een herstelritje van 1,5 uur waarin ik een aantal technische afdalingen kan verkennen uit het eerste gedeelte van de koers. Op zaterdag ga ik nog een uurtje losfietsen en verken ik nogmaals het tweede gedeelte van het parcours.
Raceday
Ik heb vorige week behoorlijk op mijn donder gekregen tijdens de ‘Rothaus Bike Giro’ in het Zwarte Woud. Vervolgens heb ik goed kunnen herstellen en voelen de benen weer sterk. Met andere woorden; er is vorm! Het plan is om hard te starten zonder mezelf op te blazen, in de pittige eerste 10 kilometer zitten ook meteen de meeste hoogtemeters. Hierna moet ik in de juiste groep zitten voor het tweede, snellere gedeelte, van de ronde. Dit klinkt als een behoorlijk vertrouwd raceplan, echter maak ik vandaag een uitzondering; ik ga meer risico nemen en geef waar nodig meer gas om ervoor te zorgen dat ik in een snellere groep kom te zitten. De groep waar ik normaal dus net achter zit. Een strak plan vind ik zelf! Na 16 km met de gashendel flink open krijg ik steken in mijn zij, wat betekent dat ik echt tegen mijn limiet fiets. Net op dat moment word ik ingehaald door Patrick de Laat en Arjen Feenstra. Hier moet ik bij zitten! Maar de steken in mijn zij houden aan en ik kan niet anders dan even wat rustiger aan doen. De Laat en Feenstra lopen wat uit maar blijven op de lange rechten stukken in het zicht. Even later, wanneer de steken weg zijn en ik weer kan versnellen, zet ik de achtervolging in. In de laatste kilometers van de eerste ronde weet ik weer aan te sluiten, net voordat we de brede asfaltweg naar Zierenberg opdraaien. Precies op tijd, want hier wil je dus niet alleen zitten.
De tweede ronde verloopt volgens plan, hoewel ik tijdens het klimmen goed mijn best moet doen om te volgen. De benen lijken het goed vol te houden en dat is genieten, want ik denk dat ik nog nooit zo hard geklommen heb.
In de derde ronde begin ik voor het eerst echt af te zien. De steile hellingen van de startklim doen het meeste pijn, maar met veel wilskracht weet ik erbij te blijven. Ik duik als laatste een technische pad in. Een pad welke ik meerdere malen heb verkend en daardoor wat meters goed kan maken. Er volgt meteen weer een korte, steile beklimming waar ik aan het elastiek hang. Een elastiek waar vandaag veel rek in lijkt te zitten. Even gaat het naar beneden maar al snel volgt een vervelend paadje, het loopt vals plat omhoog en is extra moeilijk door de vele irritante hobbels. Ik verbaas me over hoe sterk dat elastiek is waar ik aan hang, want op een breed schotterpad kan ik weer aansluiten. Dit pad glooit verder naar boven en De Laat voert het tempo op. Of zak ik in? Het voelt als dat eerste maar het tweede blijkt waar. En dat met nog 20km te gaan. Is dit het moment? Moet ik hier lossen of moet ik nog één keer aanzetten, terwijl ik verzuurt tot achter mijn oren op de fiets zit? Wanneer De Laat de kop overneemt en met zijn diesel motor het tempo hoog weet te houden moet ik dan toch lossen.
Ik ga mijn eigen tempo rijden om te voorkomen dat ik straks geparkeerd sta, want ik wil natuurlijk geen plek meer weggeven aan één van de renners achter mij. Gelukkig weet ik dit te voorkomen en rij deze laatste 20km solo naar een 17e plek overall. Ik kon zelfs in de finale nog flink doorjagen op de nummer 16. Maar toen ik te dicht in de buurt kwam had hij nog een eindspurt in de benen, waardoor ik hem net niet kon pakken. Feenstra en De Laat finishen op plek 11 en 13 met 3,5 minuut voorsprong op mij. Jammer dat ik er niet bij kon blijven en dus ook geen top-10 hebben kunnen rijden. Toch vind ik dat ik mezelf nog goed herpakt heb nadat ik in de derde ronde, verzuurt tot achter mijn oren, alleen kwam te zitten. De power is er, het duurvermogen ook, alleen de motor is nog niet groot genoeg om deze snelheid tot het einde vast te houden. Maar het gaat de goede kant op en ik voel me duidelijk sterker dan eerder dit seizoen.
Vandaag heb ik in ieder geval genoten van het hoge tempo dat ik vol kon houden in de eerste 2 rondes. Met dat ik mijn achterhoofd kijk ik uit naar de ‘Vulkan Bike Marathon’ in Daun, waar ik 8 september aan de start zal staan met een flinke portie moraal.
De volledige uitslag is hier terug te vinden.
